Πλήθος σεναρίων για εισαγωγή παράλληλου νομίσματος στην Ελλάδα έχει τροφοδοτήσει αφενός η ασφυκτική κατάσταση των ταμειακών διαθεσίμων του Δημοσίου και αφετέρου η διαρκής διαβεβαίωση της ελληνικής κυβέρνησης ότι όλες οι υποχρεώσεις της χώρας προς τους πιστωτές της θα καταβληθούν κανονικά.
 

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι χθες Πέμπτη και πριν ακόμη ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δηλώσει από την έδρα του ΟΟΣΑ στο Παρίσι ότι «η Ελλάδα είναι βέβαιο ότι θα ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, ακόμα κι αν δεν γίνει άμεσα εκταμίευση κάποιας δόσης», δημοσιογράφος της Wall Street Journal στην Ουάσιγκτον απευθυνόμενος επίμονα στον εκπρόσωπο του ΔΝΤ Τζέρι Ράις ζητούσε να μάθει έαν το ΔΝΤ θεωρεί πως τη Ελλάδα θα μπορούσε να υιοθετήσει ένα άλλο νόμισμα, αλλά να παραμένει στην ευρωζώνη .

Είναι ενδεικτικό πως ο Κύπριος νομπελίστας οικονομολόγος Χριστόφορος Πισσαρίδης μιλώντας χθες στην ελληνική δημόσια τηλεόραση χαρακτήρισε ως λύση ανάγκης την κυκλοφορία παράλληλου νομίσματος, λέγοντας πως θα μπορούσε να εφαρμοστεί στην περίπτωση που το Δημόσιο επιδείξει αδυναμία να πληρώσει το σύνολο μισθών και συντάξεων. Όπως είπε, θα μπορούσε το κράτος να αποπληρώσει τις εσωτερικές του υποχρεώσεις υπό την μορφή διαπραγματεύσιμων σε συγκεκριμένη αγορά ομολόγων, κάτι που θα αποτελούσε την αρχή ενός νομίσματος.

Πολλοί οικονομολόγοι την τελευταία τριετία με αφορμή τα σενάρια Grexit έχουν διατυπώσει την άποψη πως η εισαγωγή ενός παράλληλου νομίσματος θα ήταν μια σωτήρια λύση για την ελληνική οικονομία, καθώς θα διασφάλιζε τη βιωσιμότητα των τοπικών οικονομιών και θα έλυνε τοπικά το πρόβλημα της ανεργίας. Σε μια τέτοια περίπτωση οι  Έλληνες θα μπορούσαν να συνεχίσουν να δέχονται το ευρώ ως μέσο πληρωμών, για όλες τις διεθνείς δραστηριότητες και θα χρησιμοποιούσαν το δεύτερο νόμισμα για συναλλαγές εντός συνόρων.

Όπως αναφέρουν οι υποστηρικτές της λύσης αυτής, τα τοπικά νομίσματα δεν είναι ικανά να ξεφύγουν από την περιθωριοποίησή αν δεν έχουν έναν πιστωτικό μηχανισμό που να τα προστατεύει από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις. Έτσι, απαιτείται ένα σύστημα αμοιβαίας πίστωσης που θα ανακτήσει τις λειτουργίες των τραπεζών για λογαριασμό της τοπικής κοινότητας, της επιχειρηματικής κοινότητας, ή του συνεταιριστικού φορέα.

Στη βάση αυτή οι τοπικοί και οι περιφερειακοί οργανισμοί εκκαθάρισης πιστώσεων θα μπορούν να εφαρμόσουν λειτουργίες ελέγχου κεφαλαίων παρόμοιους με αυτούς που επέβαλαν κάποια κράτη όταν ανέπτυσσαν τις οικονομίες τους μέσω της υποκατάστασης εισαγωγών. Το πιο γνωστό σύστημα αμοιβαίας πίστωσης είναι το WIR της Ελβετίας.

Το WIR είναι ένα ανεξάρτητο σύστημα συμπληρωματικού νομίσματος στην Ελβετία που εξυπηρετεί τις επιχειρήσεις στον κλάδο του τουρισμού, των κατασκευών, της μεταποίησης, του λιανικού εμπορίου και των επαγγελματικών υπηρεσιών. Η WIR Bank διαχειρίζεται το WIR φράγκο, το οποίο χρησιμοποιείται, σε συνδυασμό με το ελβετικό φράγκο. Το WIR φράγκο είναι ηλεκτρονικό νόμισμα και όχι έγχαρτο.